3 yıl aradan sonra Amerikalı grup Dredg Küçükçiftlik Park’ta sevenlerine özel diyebileceğimiz bir konser verdi. Biletler makul seviyelerde olmasına rağmen katılım azdı.
Konser için Küçükçiftlik Park, eğer katılım şu anki katılımın 2 katı kadar olsaydı çok doğru bir tercih olurdu. Bu haliyle biraz kopuk bir atmosfer söz konusuydu. Açıkçası Küçükçiftlik’ten biraz daha küçük bir yerde çıkabilseler çok daha samimi bir ortam sağlayabilirlerdi.
Grup saat 22:30’da sahne aldı ve yaklaşık bir buçuk saat süren bir performans sergiledi. Özetlemek gerekirse: tertemiz bir çalım, mükemmel tonlar, ders niteliğinde bir performanstı. Ama özellikle vokal ve gitarist için ayrı parantez açılmalı. Bazı vokaller için kimi dinleyicide “acaba detone olacak mı, söyleyebilecek mi?” korkusu vardır konser esnasında. Çok sevdiğiniz, kredisi yüksek bir gruptur, hata duymamak için dua bile edersiniz. Gavin Hayes’i diğerlerinden ayıran özellik ise bu tarz olumsuz düşünceleri bir kenara bırakıp adamın vokaline kendinizi kaptırmanız gerektiğidir. Gerçekten keyif verici ve üst düzeyde bir perfomans sergiledi.
Taramayı ve delay efektini pek seven gitarist Mark Engles da seyirciyi coşturmaktan geri kalmadı, dediğimiz gibi tonlarına diyecek laf yok. Ayrıca Dino Campanella sanırım konserin ortalarına doğru trampet patlattı. Zaten en az 3–5 baget kırıp çalım esnasında seyirciye kırık bagetini de hediye edebilen biri olduğundan bu tarz hareketleri bekliyorsunuz kendisinden.
Grup, beklenildiği üzere “Catch Without Arms” ve “El Cielo” albümlerinin ağırlıklı olduğu bir setlist sundu bize (Tur kapsamında bu iki albüm ön planda). “The Pariah, the Parrot, the Delusion” albümünden ise sadece 3 şarkı çaldılar. Setlist’in koyu Dredg fanlarını fazlasıyla tatmin ettiğini düşünüyorum. Sırasıyla yazmak gerekirse:
- 1. Pariah
- 2. Eighteen people living in harmony
- 3. The tanbark is hot lava
- 4. Zebraskin
- 5. Same ol’ road
- 6. Sanzen
- 7. Ode to the sun
- 8. Catch without arms
- 9. Spitshine
- 10. It only took a day
- 11. Sorry but it’s over
- 12. Sang real
- 13. Bug eyes
- 14. Jamais vu
- 15. Lightswitch
- 16. The canyon behind her
- 17. Down to the cellar
Son olarak seyirci hakkında konuşmak gerekirse, açıkçası donuktu seyirci. Çok sevilen şarkıların introsunu çalmaya başladıklarında yükselen haykırıştan ibaretti(k). Tabi ki pogo yapılmasını beklemiyordum ama daha eşlikçi, daha hareketli bir seyirci bekledim, çünkü çok iyi çaldılar, ortamı ısıtmaya da çalıştılar. Soğuk değillerdi kesinlikle. Umarım en yakın zamanda daha samimi bir ortamda kendilerini izleme fırsatına tekrardan erişiriz.
