Heavy metal dediğimiz zaman akıllara gelen ilk gelen bir kaç olgudan biri Ronnie James Dio’dur. Bakın kişi, grup, albüm, şarkı ya da o tarz bir şey demiyorum. Tüm bunların üzerinde bir noktaya koyuyorum Dio’yu. O heavy metal denildiği zaman akla gelen bir vokalist değildir, o heavy metalin ta kendisidir. Bu albüm ona saygı amacıyla yapılmış bir albüm. Amerika’da bu tarz usta isimlere saygı göstermek amacıyla tribute albümler sıklıkla yapılıyor. Heavy metalin babasına son bir saygı duruşu içeriyor bu albüm.
Albümün orjinal kapak fotoğrafı.Öncelikli olarak şunu belirtmek istiyorum, albümü genel olarak kıyaslamalı olarak ele almayacağım. Normal şartlarda bir grupların albümlerindeki diğer parçalarla kıyaslamaları da fazlaca yapmayı seviyorum fakat bu toplama bir albüm sayılacağı için ve her grup kendi tarzını yansıtan bir cover çalışması içinde olduğu için bunu yapmak abes olurdu. Belirtmekte fayda var.
Albümde toplam 14 parça bulunuyor. Dijital versiyon için hazırlanmış 1 adet ekstra parça var. Buna ek olarak 2 adet Japonya’ya özel hazırlanmış bonus parça var. Albümün tamamında birbirinden ünlü isimler yer alıyor. Sırf o grupları merak ettiği için bile albümü satın alabilecek fanlar olacaktır. Bu kadar özel ismin yer aldığı bir tribute albümün kötü olma ihtimali çok düşük zaten. Bir de şöyle düşünün, Dio’nun tüm çok özel parçalarının yer aldığı bir albüm. Dio’nun başka ağızlardan seslendirilmiş “greatest hits” albümü olarak bakabilirsiniz bu albüme.
Şarkıları dinlemeye başladığım zaman direkt olarak vurucu bir girişe sahip olduğunu fark ettim. Albümü iki farklı bölüme ayıracak olursak, ilk bölüm kesinlikle muhteşem olmuş. Bir solukta dinliyorsunuz. Holy Diver’a kadar olan 8 parçayı ilk parça olarak kabul ettim ben. Geriye kalan 6 parçayı yadırgamayın, Metallica’nın medley’i zaten 4 parça içeriyor, o yüzden tam denk geliyor diyebiliriz. İlk bölümde her tarzdan parça var. Hem gaz, hem duygusal. Özellikle ilk bölümdeki parçalarda çok radikal düzenlemelerin yapılmadığını görüyoruz. Bu da buram buram Dio kokan parçalar demek.
İkinci kısımda ise bana kalırsa hayal kırıklığı var. İlk bölümün aksine çok duraklayan ve tadı tuzu belli olmayan çalışmalar mevcut. İlk bölümü dinlediğim sıralarda, “bu albüm yılın albümü olmuş” diye düşünürken; ikinci bölüme geçtiğimde “ehh işte, yılın iyi albümlerinden olacağı kesin ama o kadar…” şeklinde değişti fikrim. Tabii tam olarak albümü kestirip attıracak kadar kötü değildi. Metallica’nın medley’i çok çok iyi. Hatta parça ilk çıktığı zaman da söylemiştim, “Lords of Summer”ı gölgede bırakacak kadar sağlam olmuş. Buna ek olarak dişe dokunur bir parça söyleyemiyorum.
Parçalar hakkında ufak anektodlar vermek istiyorum. Her birini tek tek yorumlamaktansa, özel yorumlamaya değer konulara değinmek daha mantıklı. İlk olarak iyi anektotları yazalım. Corey Taylor’ın Rainbow in the Dark performansı muhteşem olmuş. Resmen ilahlaşmış Corey. Halestorm’un Straight Through The Heart performansı kesinlikle albümün en iyilerinden. Lzzy Hale insan üstü bir performans sergilemiş. Sanırım bu şarkı ondan başka kimseye gitmezdi. Cuk oturmuş. Scorpions’un The Temple of the King performansı da takdire şayan. Albümün en hisli parçası o olmuş. Ayrıca Doro’nun Egpyt’i de çok hoş olmuş. Metallica’nın medley’ine zaten söylenecek söz yok. Mercyful Fate medley’i ile gönüllerde taht kurmuşlardı, bu medley onu bile geçmiş bana göre. Medley nasıl yapılır dersi vermiş üstatlar.
Beklentileri karşılayamayanlardan bahsedelim biraz da… Kesinlikle bir numara Rob Halford’un Man on the Silver Mountain performansı. Hiç olmamış. Neden bu kadar tatsız tuzsuz bir şey çıkmış ortaya anlamadım. Buna ek olarak Killswitch Engage’in Holy Diver performansı sanki “bu şarkıyı biz böyle bok ederiz” der gibiydi. Holy Diver’ın orjinaline sadık kalınsa hoş olabilirdi. Özellikle vokal altında çok farklı işler vardı o parçada. Acaba adamlar süper bir şey yaptı da, benim mi mallığım tuttu diye düşünerekten uzunca dinledim o kısımları. Ama yok kardeşim, olmamış yani, tutmamış… Güzelim parçayı heba etmişler. Jimmy Bain ve Glenn Hughes’ün performansları da vasat kalmış.
Genel olarak başarılı bir albüm. Ben her ne kadar cover yapılıyor olsa da şarkıların ana hatlarının çok fazla değiştirilmesinden hoşlanmadığım için olsa gerek bazı parçalar hoşuma gitmemiş olabilir. Negatif yorumlarımın odağında da zaten genelde bunlar vardı. Fakat siz bu tarz takıntıya sahip değilseniz, baştan sona soluksuz dinleyebileceğiniz bir albüm ile karşı karşıyasınız. Takıntınız varsa bile albümün ilk bölümünü ve son kısmı zaten direkt efsanevi bir şey olmuş. Ronnie James Dio’ya gönderilen son mesaj, yerine çok sağlam bir biçimde gitmiş. Emeği geçenlerin eline ve yüreğine sağlık.
Türk Gitar Puanı: 
